Zaskakujące, jak często mylone są strach przed stratą z ostrożnością inwestycyjną. To subtelna, lecz kluczowa różnica. Strach paraliżuje – ostrożność pozwala działać z rozwagą. Właśnie to rozróżnienie staje się dla uczestników punktem wyjścia do głębszego zrozumienia swoich reakcji. Nie chodzi tylko o wiedzę, ale o zdolność jej zastosowania w sytuacjach stresowych. Bo jak podjąć decyzję, gdy rynek szaleje, a emocje mówią jedno, a analiza drugie? (Często to moment, w którym intuicja podpowiada niewłaściwy ruch). Nasze podejście pomaga uczestnikom przełamać zakorzenione schematy postrzegania ryzyka. Ale czy to łatwe? Nie. Jednak z czasem ta zmiana perspektywy staje się narzędziem do budowania większej pewności w decyzjach – świadomych, a nie reaktywnych.
Strach przed inwestowaniem często zaczyna się od czegoś małego – może to być wspomnienie nieudanej próby podjęcia ryzyka w przeszłości albo historia znajomego, który stracił oszczędności życia. Wtedy pojawia się ten głos w głowie: "A co jeśli to samo przytrafi się mnie?". Mechanizm jest prosty, ale potężny – umysł zaczyna wyolbrzymiać potencjalne zagrożenia i ignorować możliwości. W moim przypadku kluczowym momentem było zrozumienie, że nie chodzi o całkowite wyeliminowanie lęku, ale o nauczenie się, jak działać pomimo niego. Wyobraź sobie kogoś, kto boi się wystąpień publicznych, ale mimo to wchodzi na scenę – ręce mu drżą, głos się łamie, ale mówi. To samo dotyczy inwestowania. Czasem wystarczy drobny gest, żeby coś ruszyło z miejsca. Pamiętam, jak znajomy opowiadał, że jego pierwszą inwestycją były akcje pewnej firmy produkującej czekoladę – po prostu znał ich smak z dzieciństwa i ufał, że inni też go polubią. Czy to była racjonalna decyzja? Nie do końca, ale dała mu poczucie kontroli nad własnym procesem. Ważne jest, by oswoić się z małymi krokami: zainwestować symboliczne 50 zł, zamiast od razu rzucać się na głęboką wodę. W tle działa tu coś więcej niż tylko liczby – to proces budowania zaufania do siebie. I tak, czasem zdarza się, że człowiek robi coś kompletnie irracjonalnego, jak kupno jednej akcji, żeby "poczuć rynek". Ale czy nie o to chodzi? Żeby poczuć, jak to jest być w grze?